Metody leczenia erekcji

Czasowa niedyspozycja seksualna zdarza się każdemu. Jednak jeżeli problemy z pobudzeniem i
osiągnięciem erekcji stają się regularne, nie obędzie się bez pomocy specjalisty. Zaburzenia potencji
dzielimy na trzy podstawowe rodzaje: całkowity brak wzwodu, niemożność utrzymania wzwodu
oraz problemy z usztywnieniem członka [1]. Ich przyczyny mogą być zarówno fizjologiczne, jak i
psychogenne.
Do czynników wywołujących problemy ze wzwodem należą między innymi: cukrzyca,
nadciśnienie tętnicze, przewlekły stres, niedobór hormonów płciowych – androgenów itp. Niekiedy
problem związany jest z ośrodkiem erekcji znajdującym się w mózgu – to on odpowiada za
pobudzenie [2], więc wszelkie kłopoty z układem nerwowym mogą odbić się na naszym życiu
seksualnym i zaowocować problemami z erekcją

Aby trafnie ocenić przyczynę słabej erekcji lub jej braku, niezbędna jest dokładna diagnostyka.
Zaczyna się od przeprowadzenia wywiadu lekarskiego: na jego podstawie lekarz wstępnie określa
czy powód jest natury fizycznej, czy psychicznej.
Jeżeli istnieje podejrzenie zaburzenia na tle fizjologicznym, wówczas lekarz kieruje pacjenta na
kompleksowe badania. Do takich należą między innymi: pomiar poziomu męskich hormonów
płciowych oraz monitorowanie polucji nocnych (w domu lub w szpitalnym laboratorium). W
przypadku problemów z układem endokrynologicznym wdraża się stosowną farmakoterapię.
Jeżeli jednak poziom androgenów jest w normie, lekarz zleca badania ciał jamistych prącia. Ciała
jamiste stanowią trzon penisa; ich zatoki, napełniając się krwią, powodują jego sztywnienie w
czasie erekcji. Badanie sprawności ciał jamistych polega na wykonaniu zastrzyku zawierającego
substancje wazoaktywne; mają one pobudzić erekcję. Jeżeli przebiega ona bezproblemowo, winna
zaburzeniom jest najprawdopodobniej psychika.
W przypadku dalszych kłopotów z uzyskaniem lub utrzymaniem wzwodu przyczyna leży
prawdopodobnie w wadliwej budowie ciał jamistych bądź niewłaściwym przepływie krwi do ich
zatok – co skutkuje brakiem możliwości poprawnego usztywnienia prącia.

Nie tylko farmakoterapia jest stosowana w przypadku leczenia kłopotów ze wzwodem. Używa się
również bardziej innowacyjnych metod. Przykładem jest pompka (inaczej: aparat) próżniowa, do
której wkłada się prącie przed stosunkiem. Posiada również pierścień zakładany na nasadę penisa.
Jest to prosta i bezpieczna metoda wzmocnienia erekcji, jednak ma również swoje wady. Nie można
jej stosować przy problemach z krzepliwością krwi lub po fizycznym urazie prącia, a obsługiwanie
jej tuż przed stosunkiem dla niektórych wydaje się krępujące.
Innym sposobem na poprawę potencji jest leczenie chirurgiczne. Używa się obecnie protez
półsztywnych oraz hydraulicznych (jedno- i dwuczęściowych). Część mężczyzn obawia się
operacji, ale statystyki powodzenia zabiegu są wyjątkowo duże – to aż 95 procent [2].

Czasami za słabą potencję nie odpowiada żaden fizjologiczny mechanizm. Przyczyna leży bowiem
w psychice pacjenta, a powód może być różnorodny: niska samoocena i chęć sprawdzenia się przed
partnerką u bardzo młodych mężczyzn, stres i przemęczenie u nieco starszych, brak silnej więzi
między partnerami – w każdym wieku.
Zazwyczaj problemy te wychodzą na jaw już w trakcie wywiadu lekarskiego. Pacjentom zalecana
jest zwykle łagodna farmakologiczna terapia wzmacniająca oraz psychoterapia. Najczęściej
przeprowadzana jest w nurcie poznawczo-behawioralnym lub psychodynamicznym, niekiedy
wspólnie z partnerką, jeśli istnieje konieczność naprawy relacji w związku, by prowadzić dalsze
udane życie seksualne.

  1. Dadej R. Zaburzenia erekcji – fizjologia, epidemiologia, patofizjologia, diagnostyka i leczenie.Przewodnik Lekarski 2001, 4, 10, 106-111.
  2. Sawka M. Neurogenne przyczyny zaburzeń erekcji.Seksuologia Polska, 2004, 2, 1, s.13-17.